Τα κομμουνιστικά κόμματα ιστορικά μας προσέφεραν ολοκληρωτικές κοινωνίες. Ιδιότυπα ολιγαρχικές. Και οι δομές λειτουργίας των κομμάτων αυτών ήταν και συνεχίζουν να είναι πιο αντιδημοκρατικές από των περισσότερων "κοινοβουλευτικών αστικών" κομμάτων που ξέρουμε. Οδήγησαν τα κόμματα αυτά και τις κοινωνίες τους εκεί. Στον ολοκληρωτισμό. Αυτό είναι το ένα συμπέρασμα που θα έπρεπε να βγάλουν τα κόμματα αυτά. Και ενδεχομένως να βρουν και την θεραπεία.
Ο πολίτης-ελεύθερος άνθρωπος, που διδάσκεται την δημοκρατία και την πολιτική τέχνη ως μάθημα στο δημόσιο σχολείο, όπως πρότειναν οι έλληνες σοφιστές, και στον συγχρωτισμό με τους συμπολίτες του, αν αφεθεί ελεύθερος να συναποφασίσει με τους συμπολίτες του αυτούς σε ένα αληθινά δημοκρατικό πολίτευμα, δυναμικά αυτοθεσμιζόμενο, δεν θα πάρει αποφάσεις ενάντια στα συμφέροντά του. Σαν σύνολο εννοώ. Δηλαδή ουσιαστικά ο πολίτης αυτός θα "πραγματώσει" την κοινωνία που ονειρεύονται και οι κομμουνιστές (και οι χριστιανοί, και οι σοσιαλιστές και όλοι όσοι συμπονάνε τον άνθρωπο). Αυτό είναι το δεύτερο συμπέρασμα το οποίο θα έπρεπε να βγάλουν τα κομμουνιστικά κόμματα, σε συνάρτηση με το πρώτο συμπέρασμα.
Και η πραγματική επανάσταση θα ήταν να προτείνουν τα κόμματα αυτά, ακριβώς αυτό: Δημοκρατία. Δημοκρατία ή βαρβαρότητα. Η σημερινή βαρβαρότητα που ζούμε.
Και οι καινούριοι "κομμουνιστές επαναστάτες" δεν θα χρειαζόταν να έχουν τον Τσε ή τον Χο ή τον Τσάβες για ίνδαλμά τους. Αλλά τους ήρωες της δημοκρατίας, σαν τον Θρασύβουλο τον Αθηναίο ή τον Δημόφιλο τον Θεσπιέα (στην εικόνα) και όσους άλλους ξεχνάω. Και αντί για κόκκινα και πράσινα βιβλία με την σκέψη ηγετών από εξωτικές χώρες να μας προτείνουν τον Πρωταγόρα, τον Επίκουρο και τους Ιωνες φυσικούς.
Οχι μόνο τα κομμουνιστικά κόμματα, αλλά οποιοδήποτε κόμμα ή άλλος φορέας πρότεινε παρόμοια πράγματα στις απελπισμένες, γηρασμένες και σταφιδιασμένες κοινωνίες μας σήμερα, θα τις ξανάνιωνε σαν έφηβες που ονειρεύονται το παλληκάρι με το άσπρο άλογο. Να ονειρεύονται δηλαδή τις καλύτερες μέρες στις οποίες θα μπορούσαν να ελπίσουν. Παίρνοντας τις τύχες στα χέρια τους στ' αλήθεια. Μια φορά στ'αλήθεια.
Δημοκρατία ή βαρβαρότητα.
Θραξ Αναρμόδιος
