Η πίστωση ως κοινωνικό αγαθό

Δεν ξέρω κάποιον που να υποστηρίζει ότι η πίστωση δεν είναι κοινωνικό αγαθό. Είναι. Και διαφωνώ με όποιον υποστηρίξει το αντίθετο.

Αρα το ζήτημα είναι
-ποιος εκδίδει και ελέγχει το χρήμα και την ποσότητα που κυκλοφορεί
-ποιος ρυθμίζει την πίστωση, μια που πρόκεται για μεγάλο κοινωνικό αγαθό, (σαν τους δρόμους και το νερό), και με ποιους όρους

Η ιδιωτική πρωτοβουλία του τραπεζικού τομέα, καθώς και οι “αγορές”, μας έφεραν στο χάλι που είμαστε. Μήπως όχι;

Που τα βρήκαν όλα όσα δάνεισαν στα έθνη που δεν φτάνουν 300 φορές να μαζέψουμε το παγκόσμιο χρήμα και να τους το δώσουμε;

Το χρήμα και το δάνειο είναι πολύ σοβαρό πράγμα, και ναι έχει και σχέση με την εθνική κυριαρχία, για να το αφήσουμε σε ιδιωτικά χέρια. Και τέτοια χέρια μάλιστα. Και με τέτοιους κανόνες.

Δύο είναι ή θα έπρεπε να είναι τα ζητηματα στον σημερινό κόσμο: Δημοκρατική μεταρρύθμιση και χρήμα και πίστωση κάτω από αυστηρό κοινωνικό έλεγχο, αν όχι μονοπώλιο.

Αν κάνουμε μόνο το ένα πάλι χαμένοι είμαστε. Δεν θα ωφελήσει.

Θραξ Αναρμόδιος