Κανόνια ...χωρίς κανονιές

Τα τελευταία 35 χρόνια συνέβη πράγματι ένας σταδιακός εκμαυλιστικός "εκσυγχρονισμός" του Ελληνα. Ο λόγος είναι ότι οι πολιτισμικές ρίζες είναι το συνεκτικό κονίαμα των κοινωνιών. Και οι Ελληνες, από πολιτισμική άποψη, είναι σχεδόν "πακτωμένοι". Αρα καμμία επίθεση εναντίον μιας τέτοιας χώρας και ενός τέτοιου λαού δεν θα απέδιδε αν δεν έπεφταν πρώτα τα πολιτισμικά του κάστρα. Από την λαϊκή μας μουσική μέχρι τα χειροτεχνήματα των μανάδων και τα παραμύθια των γιαγιάδων μας. Οτι τέλος πάντων μας συνέχει.

Φαινομηρίδες αοιδοί και άλλες Καρυάτιδες της ευτέλειας κατέλαβαν την τηλοψία και τον νου ενός ολόκληρου λαού, ασκώντας σαν σειρήνες την πιο καταστροφική γοητεία σε τρεις δεκαετίες νέων Ελλήνων, καταβαραθρώνοντας κάθε "παλαιότερη" αξία. Εκτός από την, πάντα με σεξουαλικές υποσχέσεις, πολιτιστική μας μετάλλαξη, μια μερίδα Ελλήνων ενέδωσε και στα καταναλωτικά κελεύσματα της κυρίως τηλεοπτικής διαφημιστικής χειραγώγησης γεμίζοντας με "φορτηγά ιδιωτικής χρήσεως" τα πεζοδρόμια και τους δρόμους και ασκώντας την πιο μπαταξίδικη επίδειξη δανεικού κυρίως πλούτου.

Η λέξη αρετή χρησιμοποιείται μόνον από τους καθύλην αναρμοδίους και πάντα σύνθετη, ενάρετος κλπ. Η λέξη φιλότιμο σιγά σιγά χάνεται από τις συζητήσεις μας. Η λέξεις έθνος, εθνικός, πατρίδα κλπ κινδύνευσαν. Και ακόμη κινδυνεύουν. Η λέξη Ελληνας είναι η επόμενη στη λίστα ως φαίνεται. Η αυτοκρατορία αντεπιτίθεται.

Η πολιτιστική αυτή προετοιμασία ολοκληρωνόταν παράλληλα με μια τηλεοπτική επίσης πολιτική καθοδήγηση, που από τη μια νομιμοποιούσε γυαλιστερούς λαϊκούς αοιδούς ως καλεσμένους "ενώπιος ενωπίω" σοβαρών τηλε-δημοσιογράφων και από την άλλη πριμοδοτούσε πολιτικούς και σχηματισμούς πολιτικούς βολικούς για τα εκάστοτε κυρίαρχα σχέδια και τις επιδιώξεις.

Αποκρύπτοντας πάντα το προφανές: Την έλλειψη δημοκρατίας. Από το ίδιο το πολίτευμα μέχρι την λειτουργία της τοπικής αυτοδιοίκησης, τα κόμματα και τα συνδικάτα. Ολοι και όλα μα όλα είχαν επιλέξει το ένα και μοναδικό μοντέλο λειτουργίας. Τον κοινοβουλευτισμό. Την "δημοκρατική" δηλαδή εκείνη διαρρύθμιση που δίνει τον λιγώτερο δυνατό έλεγχο στον πολίτη, τον δημότη και το μέλος.

Παράλληλα με την πολιτιστική κατοχή, τον ήχο και τα "εμβατήρια" της οποίας μπορείτε να ακούσετε ανοίγοντας οποιοδήποτε ραδιόφωνο ή τηλεόραση, είχε μπει σε εφαρμογή και το σχέδιο της οικονομικής υποδούλωσης του δημοσίου, δια μέσου του χρέους. Μια μεγάλη και πονεμένη ιστορία με φανερούς και αφανείς ήρωες και πρωταγωνιστές.

Και έρχεται εύλογα το ερώτημα: Γιατί όλα αυτά; Σε τι αποσκοπούν τελικά;

Εχουμε ως φαίνεται σαν χώρα πολύ πλούσια ορυκτά, παρότι μέχρι και πρόσφατα οι κυβερνήσεις επισείοντας μελέτες επί μελετών το διαψεύδουν. Ομως μπορούμε να προτείνουμε ως εξήγηση οτι η επί 35 έτη διόγκωση του ελληνικού δημόσιου χρέους είχε ως ΚΥΡΙΟ και ΤΕΛΙΚΟ στόχο και αποσκοπούσε στην τωρινή κηδεμονία, για τον έλεγχο αυτών των ορυκτών; (ή και ακόμη των λεγόμενων "εθνικών" θεμάτων;)

Προσωπικά δεν νομίζω ότι ο μακρόπνοος αυτός σχεδιασμός έχει τέτοιον στόχο. Παρεπιπτόντως, ναι. Κυρίως, όχι.

Ο, δια του οικονομικού ελέγχου, πολιτικός έλεγχος τους ενδιαφέρει. Εξουσία δηλαδή. Πάνω σε λαούς και ανθρώπους.

Ενδιαμέσως κάποιοι, δικοί τους πάντα άνθρωποι, οικογένειες και εταιρίες, αποκομίζουν πολλά χρήματα. Εξαρτάται από τον όροφο στον οποίο βρίσκεται ο καθένας. Το ρετιρέ όμως ενδιαφέρεται για τον πολιτικό έλεγχο των ανθρώπων και των λαών. Τίποτε λιγώτερο από την πλήρη εξουσία.

Το κύριο μέσο και ο βασικός τρόπος με τον οποίο γίνεται η οικονομική καθυπόταξη, που στη συνέχεια οδηγεί στην πολιτική καθυπόταξη, είναι το χρέος. Το δάνειο. Χωρίς, αλλά κυρίως με, υποθήκη.

(Οι άνθρωποι αυτοί δημιουργουν χρήμα εκ του μη όντος και μας το δανείζουν με τόκο, ζητώντας μας και υποθήκες, ώστε να "λύσουμε" τα προβλήματά μας).

Η κυβέρνηση των ΗΠΑ είναι ένας από τους τωρινούς εκτελεστικούς βραχίονες του σχεδίου πολιτικός έλεγχος δια της οικονομικής καθυπόταξης. Παλιότερα ήταν η Μ. Βρετανία. Και οι λοιπές "δημοκρατικές" Μεγάλες Δυνάμεις της Ευρώπης.

Δημόσιο ΗΠΑ και Μ. Βρετανίας βρίσκονται στην ίδια, αν όχι χειρότερη, θέση με το Ελληνικό δημόσιο, από άποψη χρέους. Εχουμε δηλαδή και εδώ πολιτικό έλεγχο δια της οικονομικής οδού.

Στην κορυφή αυτής της πυραμίδας φαίνεται να βρίσκεται μια μικρή ομάδα ανθρώπων και οικογενειών. Οι οποίοι εξαγοράζουν τους εύκολα εξαγοράσιμους πολιτικούς και δημόσιους άρχοντες. Κυρίως λόγω της απουσίας ελέγχου των πεπραγμένων αυτών των αρχόντων από τους ίδιους τους λαούς, του "δημοκρατικού" πολιτεύματος βοηθούντος.

Με το μέρος τους έχουν, και πάντα είχαν και εκείνη την τάξη των παλαιών ευγενών και αριστοκρατών της έγγειας ιδιοκτησίας, που στους τελευταίους αιώνες διευρύνθηκε αριθμητικά και περιλαμβάνει από τους μεγαλομετόχους των μεγάλων και διεθνών επιχειρήσεων μέχρι και τους μεγαλοϋπαλλήλους τους. Τα γνωστά golden boys.

Δεν είναι καθόλου νομοτελειακά αυτά που συμβαίνουν.

Και δεν μπορούν να εξηγηθούν ούτε από την κλασική μαρξιστική οικονομική θεώρηση ούτε από την φιλελεύθερη. Κι ο λόγος είναι ότι δεν πρόκειται για αλλαγές στις παραγωγικές σχέσεις. Οι παραγωγικές σχέσεις έχουν σχεδόν "εξαφανιστεί" από τις ερμηνείες και τις εξηγήσεις.

Πρόκειται για ελεγχόμενες αλλαγές. Από το ρετιρέ.

Οπως σωστά επισήμανε κάποιος σχολιαστής ζούμε πλέον τον virtual καπιταλισμό. Εικονικό χρήμα, εικονικό χρέος. Πραγματικά κέρδη, πραγματικός οικονομικός και πολιτικός έλεγχος.

Χωρίς ούτε μία κανονιά. (Θα πέσει και κανονιά αν εξυπηρετεί τα κέρδη των κάτω ορόφων ή το ευρύτερο σχέδιο βέβαια).

Και χωρίς να έχει υπάρξει καμμία ουσιαστική αλλαγή στις πραγματικές οικονομικές σχέσεις. Αυτές που ονομάζουμε παραγωγικές σχέσεις.

Θραξ Αναρμόδιος