Με αφορμή μια ανακοίνωση του ΚΚΕ για την οικονομική κρίση

Το ΚΚΕ σπάνια, κατά την ταπεινή μου γνώμη, κάνει λανθασμένη τοποθέτηση όταν αναλύει την τρέχουσα κατάσταση. Εγώ τουλάχιστον σχεδόν πάντα συμφωνώ με την κ. Παπαρήγα όταν την ακούω να μιλάει.

Ομως το πρόβλημα δεν είναι μόνο οι, κατά την κρίση του καθενός μας, σωστές ή λανθασμένες αναλύσεις της τρέχουσας κατάστασης. Είναι κυρίως πρόβλημα εμπιστοσύνης πολιτικής. Πειθούς και γοητείας.

Και εμένα, όπως το λέει και πιο πάνω ο προλαλήσας zame, το ΚΚΕ μου δίνει την εντύπωση ότι ΔΕΝ θέλει να κυβερνήσει. Μου δίνει την αίσθηση ότι δεν θέλει να ανέβει το εκλογικό του ποσοστό πάνω από ένα όριο που θα έκαμνε τους υπολοίπους που απαρτίζουν το σύστημα να ανησυχήσουν και να νιώσουν ότι απειλούνται.

Εν ολίγοις όταν ακούω την κ. Παπαρήγα, της οποίας τον λόγο βαθύτατα εκτιμώ, έχω την αίσθηση ότι ταυτόχρονα μ' αυτά που λέει μου λέει ακόμη κάτι σαν: "εμείς σας τα λέμε κι αμαρτία δεν έχουμε, κι εσείς κάνετε τώρα ότι νομίζετε, εμείς μια φορά τα 'παμε, σας προειδοποιήσαμε, ξαλαφρώσαμε".

Δεν ξέρω γιατί ο καθημερινός πολίτης δεν προτιμάει το ΚΚΕ. Ξέρω γιατί δεν το ψηφίζω εγώ. Επειδή θεωρώ ότι ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός είναι σχήμα οξύμωρο.

Αλλά φαντάζομαι ότι αυτή η μη-προτίμηση του ΚΚΕ και από τους υπόλοιπους συμπολίτες μου, έχει να κάνει με την αξιολόγηση των προθέσεών του κόμματος αυτού και την γοητεία του ως οργανισμού που παράγει μια πολιτική και που έχει μια συγκεκριμένη ιστορία και κυρίως μια συγκεκριμένη νοοτροπία.

Δεν βλέπω να μας σώζει ούτε το ΚΚΕ, παρά τις σωστότατές του αναλύσεις.
Εικάζω ότι δεν θέλει κιόλας να μας σώσει.

Κι από την άλλη ίσως και να μην σωζόμαστε.
Κι ακόμη ίσως να είναι και καλύτερα να μην σωθούμε καν.

Και να περιμένουμε να δούμε, μετά την επερχόμενη "καταστροφή", μήπως για μια φορά σταθούμε περισσότερο τυχεροί και πράγματι καταφέρουμε να επιβάλλουμε δημοκρατικούς μηχανισμούς και ελέγχους που δεν θα μας ξαναοδηγήσουν εδώ που είμαστε τώρα.

Διότι εδώ που είμαστε τώρα με δημοκρατία αληθινή δεν θα φθάναμε ποτέ.

Εμείς όμως, οι απλοί πολίτες, επιμένουμε να μην θέλουμε πολιτικό ρόλο για μια ολόκληρη τετραετία (Οχι δηλαδή ότι και οι άρχοντές μας σκοτώνονται να μας δώσουν τέτοιο ρόλο). Κι αυτό είναι το κρίμα μας. Το οποίο ετοιμαζόμαστε να πληρώσουμε τώρα. Και όχι οι εκείνες ή οι άλλες λανθασμένες μας πολιτικές επιλογές μόνο.

Αν θα διασωθεί κάτι δεν θά 'ναι ο απλός άνθρωπος.
Αν θα διασωθεί κάτι θα είναι πάλι το σύστημα.

Θραξ Αναρμόδιος