Αμ, αν δεν είναι ο πολίτης ο πιο αρμόδιος για όλα αυτά, τότε ποιος είναι;
Και γιατί τον χρειαζόμαστε τότε τον πολίτη;
Γιατί τον λέμε πολίτη αφού του έχουμε αφαιρέσει την βασική του αρμοδιότητα;
Ακου αρμοδιότητα! Λες και πρέπει να έχει ο πολίτης ECDL. Πιστοποιητικό πολιτικής ικανότητας. Μα αν το προεκτείνουμε αυτό, και δεχθούμε ότι η τεχνική ικανότητα και γνώση είναι προαπαιτούμενο για πολιτικές πράξεις και αποφάσεις, τότε ΚΑΚΩΣ επιτρέπουμε στον πολίτη να ψηφίζει κιόλας στις εκλογές.
Να τον στείλουμε στο σχολείο να μάθει πολιτική πρώτα, και βλέπουμε. Στο κάτω κάτω για να σου επιτρέψουμε να οδηγήσεις ένα αυτοκίνητο σε στέλνουμε στο σχολείο και απαιτούμε πιστοποιητικό, άδεια κλπ. Ποιο είναι πιο σημαντικό: η ψήφος στις εκλογές ή η άδεια οδήγησης; Γιατί για την οδήγηση απαιτούμε άδεια τότε και όχι για την ψήφο;
ΓΙΑΤΙ Η ΟΔΗΓΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΤΕΧΝΙΚΟ ΘΕΜΑ.
Η ΨΗΦΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟ.
Υπ' αυτήν την έννοια δεν μπορεί να εξαιρεθεί ούτε η μαγείρισα, ούτε ο περιπτεράς ούτε κανένας. Και ο τελευταίος, με οποιαδήποτε έννοια τελευταίος, πολίτης μπορεί να έχει την ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΩΤΕΡΗ ιδέα, άποψη ή σκέψη πάνω σε ένα θέμα. Την πολιτεία, το κράτος, το δημόσιο, την πατρίδα ΤΗΝ ΕΧΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ.
Ο πολίτης είναι κάτι σαν εργασία πλήρους απασχόλησης. Πολίτης είσαι ΟΛΟ το 24-ωρο. Την δουλειά του ο πολίτης δεν την μαθαίνει σε καμμιά σχολή Πολιτικών Επιστημών. Την μαθαίνει συζητώντας αδιάκοπα και παντού για τα θέματα που αφορούν την πολιτεία, το κράτος και το δημόσιο. Ο πολίτης μαθαίνει την δουλειά του, ΠΕΡΙ ΔΟΥΛΕΙΑΣ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ είπαμε, από τους άλλους πολίτες. Και φυσικά μελετώντας και διαβάζοντας.
Αλλά αυτό που ωριμάζει τον πολίτη είναι η ΕΥΘΥΝΗ. Σήμερα ο πολίτης δεν έχει ΚΑΜΜΙΑ ΕΥΘΥΝΗ. Απλώς πάει και ψηφίζει. Ευθύνη εννοώ εδώ με την έννοια του αξιώματος, του μέλους σε επιτροπή προετοιμασίας νόμου, του μέλους σε κληρωτό δικαστήριο πολιτών, του με απόφαση της πόλης ορισμένου παιδαγωγού περί δημοκρατίας στα παιδιά και τους νέους, του χορηγού-λειτουργού, όταν είναι πολύ πλούσιος, μιας στρατιωτικής μονάδας, μιας μοίρας της πολεμικής μας αεροπορίας, ενός νοσοκομείου, ενός σχολείου. Ευθύνη. Ευθύνη λέμε. Οτι από σένα κρέμονται ψυχούλες των αδελφών σου πατριωτών. Οι ζωές τους, το δίκιο τους, η νοητική τους συγκρότηση, η προκοπή τους. Ευθύνη.
Σήμερα η λέξη πολίτης είναι ευφημισμός. Κάτι σαν το ακρωτήριο της Καλής Ελπίδος. Δεν υπάρχουν πολίτες σήμερα. Υπάρχει μόνο φορολογητέα ύλη και στρατεύσιμος. Υπήκοος. Τίποτε άλλο.
Η πολιτική ασκείται από επαγγελματίες πολιτικούς. Ο πολίτης δεν έχει την δυνατότητα να πάρει μέρος στο πολιτικό γίγνεσθαι. Μια ψήφος στα 4 χρόνια δεν είναι πολιτική παρουσία. Είναι τίποτε. Είναι το αντίστοιχο της "ξεπέτας".
Θραξ Αναρμόδιος
Μακάρι, αγαπητέ Θράκα Αναρμόδιε, άρθρα σαν κι αυτό να διαδίδονταν σε όλους τους (μη) πολίτες, μήπως κάποιοι από αυτούς προβληματίζονταν λιγάκι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌμως, αναρωτιέμαι, τί απήχηση έχουν μεμονωμένες κραυγές μέσα από ιστολόγια; Και πες πως μ' ένα μαγικό τρόπο το άρθρο σου φιγουράρει στην πρώτη σελίδα των Νέων, του Βήματος, της Καθημερινής κλπ (υπόθεση εργασίας)... έχει άραγε ο πολίτης την Παιδεία να αντιληφθεί τον πολύπλοκο κόσμο γύρω του και την πλάνη μέσα στην οποία ζει, ώστε μετέπειτα να πάρει πρωτοβουλίες που θα τον βγάλουν από τον παθητικό του ρόλο; Μήπως δεν υπάρχει ελπίδα καμιά (μα μόνο το ομώνυμο ...ακρωτήριο που αναφέρεις;!)
Η προσωπική μου άποψη -σε μια προσπάθεια γενικής διατύπωσης- είναι (απλοϊκά) πως ό,τι κάνει κανείς (ενάντια στο σύστημα φαυλοκρατίας), χρήσιμο είναι, δε χάνεται. Μια λέξη, ένα σκίτσο, ακόμα και μια σιωπή εκεί που ταιριάζει. Κι αν δεν αποδώσει καρπούς ο κόπος του όσο είναι εν ζωή, τουλάχιστον κάτι έκανε γι' αυτό... ίσως το νήμα το πιάσει μια άλλη γενιά από κει που το άφησε εκείνος...
Θέλω ν' αναφέρω εδώ και την άνιση μάχη του σημερινού ανθρώπου με το χρόνο, καθώς το σύστημα έχει προβλέψει να έχουμε τόσες πολλές επαγγελματικές υποχρεώσεις (σχετιζόμενες με "μπαμπούλες" όπως ανταγωνιστικότητα, ελαστική εργασία, ανασφάλεια, δια βίου εκπαίδευση κλτ) και τέτοια ωράρια εργασίας (ξεχειλωμένα) ώστε να μη μένει χρόνος για να σκεφτούμε. Γνωρίζω πολλούς αξιόλογους ανθρώπους, μυαλωμένους επιστήμονες που δεν ασχολούνται με τίποτ' άλλο πέρα από την εργασία και την οικογένεια. Είναι πολίτες; Θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε την κατάσταση brain drain -καθώς ξενιτεύονται στον κόσμο τους!
Αποσπασματικά έγραψα κάποιες σκέψεις, να είσαι καλά και να ...γράφεις! Μου αρέσουν πολύ τα κείμενά σου γι' αυτό και έβαλα σύνδεσμο του ιστολογίου σου στο δικό μου "ιστολόγιο".
Γιώργος
@buster
ΑπάντησηΔιαγραφήΕκεί που έγραψες "ό,τι κάνει κανείς...δε χάνεται", μου ήρθε -πως το λένε οι νέοι- φλας. Εκείνο το παλιό τραγούδι του Μάνου Λοίζου: "Τίποτα δεν πάει χαμένο".
Αφιερωμένο λοιπόν: http://www.youtube.com/watch?v=5d0Ma3bB6N0
Εγώ το βλέπω κάπως, κάτι σαν υποχρέωση. Δική μου. Κανενός αλλουνού. Πρέπει να κάνω ότι κάνω. Δικό μου πρέπει. Ωστε να συντηρηθεί η "πρόταση" στον χρόνο. Η πρόταση για δημοκρατία. Με φως και αεράκι ελληνικό. Καθαρή σαν νεράκι. Από κείνες τις βρύσες τις βουνίσιες που η αλήθεια τους σε παγώνει.
Εμείς θα φύγουμε κάποια στιγμή. Θα έρθουν άλλοι, κι άλλοι, κι άλλοι. Οπως πέρασαν πολλοί πριν από μας.
Ολοι αυτοί πρέπει να βρουν ένα φως να καίει.
Θραξ Αναρμόδιος