Το blog μετακόμισε στο http://anarmodios.wordpress.com/

Τρίτη 29 Ιουνίου 2010

"Πατρίδα και ελευθερία σαν ιδέα, σαν αίσθημα και σα λέξη είναι γέννημα δημοκρατικό"

"Πατρίδα και ελευθερία σαν ιδέα, σαν αίσθημα και σα λέξη είναι γέννημα δημοκρατικό. Οταν επικρατεί η τυραννίδα είτε η ολιγαρχία, χάνεται η πατρίδα μαζί με την ελευθερία". (Επίκουρος, η αληθινή όψη του αρχαίου κόσμου. Χρ. Θεοδωρίδης εκδόσεις Κολλάρου.)

Ο "έχων" μεγάλη περιουσία ή ισχύ ή δημοσιότητα ή όλα αυτά, μπορεί να θεωρεί ότι ΔΕΝ χρειάζεται να έχει πατρίδα. Και άρα δεν υπάρχει και ανάγκη να υπηρετήσει σε κάτι. Η πατρίδα είναι γέννημα ανάγκης συλλογικής. Για επιβίωση, άμυνα και προκοπή. Και μάλιστα σαν τέτοια ιδέα είναι γέννημα του αρχαίου δήμου.

Η αυτοκρατορικοί αιώνες, η φεουδαρχία, η βασιλεία δεν χρειάζονται πατρίδες και λαούς. Θεωρούν πως έδαφος και κάτοικοι είναι περιουσία τους προσωπική. Οπως οι Σαούντ στην Σαουδική Αραβία περίπου σήμερα.

Την πατρίδα την γεννάει η ανάγκη του δημοκράτη να εκφράσει την ένταξή του στο δημοκρατικό σύνολο. Του λαού.

Τέτοια ανάγκη δεν έχει ο γόνος της πλούσιας οικογένειας, η αναλφάβητη τηλε-περσόνα, ο "αοιδός" της μη-μουσικής και της γκλαμουριάς, ο εκατομμυριούχος ποδοσφαιριστής, κοκ. Αυτά είναι αστεία πράγματα. Αυτός θέλει να ξεχωρίσει. Οχι να ενταχθεί στο σύνολο. Και μάλιστα το δημοκρατικό.

Δεν γίνεται να ξεχωρίσεις υπηρετώντας την πατρίδα στον κάθε "Εβρο".

Το πολίτης-οπλίτης είναι ιδανικό της δημοκρατίας. Οχι της γκλαμουριάς και της ολιγαρχίας.

Θραξ Αναρμόδιος

Δανεισμός με τόκο

Ιστορικά ο δανεισμός με τόκο, ο ανεξέλεγκτος, κατέστρεφε κοινωνίες. Σπρώχνοντας την μεσαία τάξη στη φτώχεια και την φτώχεια στην αθλιότητα.

Στον αρχαίο ελληνικό κόσμο είχαμε προσπάθειες "αναχαίτισης" του φαινομένου αλλά όχι πρόληψης (Λυκούργος, Σόλωνας). Στην Ρώμη στην διάρκεια των μεγάλων κατακτητικών πολέμων, τα δάνεια έσπρωξαν τις μικρές έγγειες περιουσίες στα χέρια των ισχυρών και δημιουργήθηκαν τα latifundia από τη μια και ο άθλιος όχλος των ρωμαϊκών πόλεων από την άλλη.

Υπήρξαν "βαλβίδες" εκτόνωσης. Η σεισάχθεια του Σόλωνα για παράδειγμα. Η Παλαιά Διαθήκη μας πληροφορεί επίσης ότι κάθε 47 χρόνια, νομίζω, γινόταν παραγραφή των χρεών. Και σε άλλους λαούς συναντάμε παρόμοιες "βαλβίδες".

Ο χριστιανικός μεσαίωνας, ίσως συνειδητοποιώντας ότι ο τόκος είναι καρκίνωμα κοινωνικό, τον "απονομιμοποίησε". Μέχρι κάποια εποχή. Αργότερα φυσικά τον νομιμοποίησε και πάλι. Ηταν πολλά τα λεφτά.

Με την νομιμοποίηση του τόκου είχαμε και τις πρώτες σύγχρονες τράπεζες.  Στην χώρα που μιλάνε dutch, στην ρίζα ίσως του κακού. Και σε κάποιες γειτονικές της χώρες, όπου μόνιμα επωάζεται και το αυγό του φιδιού. Χώρες της μεγάλης προτεσταντικής γοτθο-τευτονο-σαξονικής ομοεθνίας, που ακόμη ταλαιπωρούν τον πλανήτη. Με τις τράπεζες και το, εν πολλοίς νομαδικό ακόμη, πολιτισμικό τους πρότυπο. Της απομύζησης των φυσικών πόρων (νομάδες είναι, παν' αλλού μετά), της διδασκαλίας της βίας (οι ταινίες τους, τα βαμπίρ και τα πριόνια). Της βίας που θαυμάζουν ως απόγονοι νομάδων και την λατρεία του υπερμεγέθους και του μνημειακού. Του νικητή καβαλλάρη στον μόνιμο αγώνα ποιος θα ρθει πρώτος στην φυσική δύναμη. Της επικράτησης κατά πάντων. Του εξευτελισμού του ανθρώπου εν τέλει.

Οι ελληνικές τράπεζες κρατούν σε υποθήκες την μισή χώρα περίπου. Υπερβολή ίσως. Ομως έτσι όπως απαξιώνονται καθημερινά και κινδυνεύουν, κινδυνεύουμε να τις αγοράσει κάποιος επιθετικά, για τρεις κι εξήντα, και να βρεθεί ο υποθηκευμένος εθνικός πλούτος σε ξένα χέρια σε μια νύχτα. Σε μια αληθινά δημοκρατική κοινωνία ΔΕΝ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΥΜΒΕΙ ΑΥΤΟ. Στο κολασμένο οικονομικό πρότυπο στο οποίο ζούμε, μπορώ να αγοράσω και να πουλήσω ασφάλιστρα ακόμη και για "πίττα που δεν τρώω και που δεν με νοιάζει κιαν καεί". Και να οδηγήσω εκατομμύρια ανθρώπων στην αθλιότητα χωρίς να έχει συμβεί η ΠΑΡΑΜΙΚΡΗ ΑΛΛΑΓΗ στην πραγματική οικονομία. Μόνο στα χαρτάκια. Που δεν ξέρει και κανείς σε τίνος χέρια βρίσκονται. Τόση διαφάνεια οι αγορές!

Αγορές και σαχλαμάρες. Φούμαρα. Πλιάτσικο είναι το κανονικό τους όνομα. Μαφιόζικο μάλιστα. Αεριτζίδικο και απατεωνίστικο. Οικονομία και επιστήμη και πανεπιστήμια και καθηγητάδες και σοφοί και νόμπελ και συγγράμματα και διαγράμματα. Ολος ο ντόρος είναι για ΝΑ ΜΑΣ ΤΑ ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΜΙΑ ΖΩΗ. Και να μας διοικούν κιόλας. Να μας υποδουλώνουν.

Η πίστωση είναι κοινωνικό αγαθό. Το χρήμα επίσης. Ενα έθνος που δεν έχει ΠΛΗΡΗ έλεγχο πάνω σε αυτά τα δύο ζητήματα δεν πρόκειται να ζήσει ελεύθερο ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ και να βάλει σε εφαρμογή. Και οποιοδήποτε "μείγμα". Οχι για πολύ. Θα καταντήσει να ζει σκλάβο. Και ίσως χαθεί κιόλας μέσα στο σκοτάδι των ιστορικών αιώνων.

Ενα τέτοιο έθνος κινδυνεύει πολύ περισσότερο όταν έχει τέτοιους ηγέτες, σαν τους δικούς μας. [Προφήτες όπως στην Π.Δ. που να στηλιτεύουν για να εκτονώσουν (και ενίοτε για να τα "πάρουν" κιόλας, γινόμενοι μέχρι και "υπουργοί") δεν έχουμε ακόμη και ευτυχώς ίσως παραμείνουμε τυχεροί στο θέμα αυτό.]

Μπορεί ένας πρωθυπουργός να είναι αφελης; Μπορεί ίσως. Αλλά δεν το δικαιούται.
Εδώ δεν το δικαιούται ο πολίτης να είναι αφελής.

Θραξ Αναρμόδιος

Παρασκευή 25 Ιουνίου 2010

Δημοκρατία ή βαρβαρότητα

Εχω προβληματιστεί πολλές φορές πάνω στο ποιος θα έπρεπε να είναι ο ρόλος των κομμουνιστικών κομμάτων σήμερα. Μετά δηλαδή από όσα συνέβησαν με τον "υπαρκτό σοσιαλισμό".

Τα κομμουνιστικά κόμματα ιστορικά μας προσέφεραν ολοκληρωτικές κοινωνίες. Ιδιότυπα ολιγαρχικές. Και οι δομές λειτουργίας των κομμάτων αυτών ήταν και συνεχίζουν να είναι πιο αντιδημοκρατικές από των περισσότερων "κοινοβουλευτικών αστικών" κομμάτων που ξέρουμε. Οδήγησαν τα κόμματα αυτά και τις κοινωνίες τους εκεί. Στον ολοκληρωτισμό. Αυτό είναι το ένα συμπέρασμα που θα έπρεπε να βγάλουν τα κόμματα αυτά. Και ενδεχομένως να βρουν και την θεραπεία.

Ο πολίτης-ελεύθερος άνθρωπος, που διδάσκεται την δημοκρατία και την πολιτική τέχνη ως μάθημα στο δημόσιο σχολείο, όπως πρότειναν οι έλληνες σοφιστές, και στον συγχρωτισμό με τους συμπολίτες του, αν αφεθεί ελεύθερος να συναποφασίσει με τους συμπολίτες του αυτούς σε ένα αληθινά δημοκρατικό πολίτευμα, δυναμικά αυτοθεσμιζόμενο, δεν θα πάρει αποφάσεις ενάντια στα συμφέροντά του. Σαν σύνολο εννοώ. Δηλαδή ουσιαστικά ο πολίτης αυτός θα "πραγματώσει" την κοινωνία που ονειρεύονται και οι κομμουνιστές (και οι χριστιανοί, και οι σοσιαλιστές και όλοι όσοι συμπονάνε τον άνθρωπο). Αυτό είναι το δεύτερο συμπέρασμα το οποίο θα έπρεπε να βγάλουν τα κομμουνιστικά κόμματα, σε συνάρτηση με το πρώτο συμπέρασμα.

Και η πραγματική επανάσταση θα ήταν να προτείνουν τα κόμματα αυτά, ακριβώς αυτό: Δημοκρατία. Δημοκρατία ή βαρβαρότητα. Η σημερινή βαρβαρότητα που ζούμε.

Και οι καινούριοι "κομμουνιστές επαναστάτες" δεν θα χρειαζόταν να έχουν τον Τσε ή τον Χο ή τον Τσάβες για ίνδαλμά τους. Αλλά τους ήρωες της δημοκρατίας, σαν τον Θρασύβουλο τον Αθηναίο ή τον Δημόφιλο τον Θεσπιέα (στην εικόνα) και όσους άλλους ξεχνάω. Και αντί για κόκκινα και πράσινα βιβλία με την σκέψη ηγετών από εξωτικές χώρες να μας προτείνουν τον Πρωταγόρα, τον Επίκουρο και τους Ιωνες φυσικούς.

Οχι μόνο τα κομμουνιστικά κόμματα, αλλά οποιοδήποτε κόμμα ή άλλος φορέας πρότεινε παρόμοια πράγματα στις απελπισμένες, γηρασμένες και σταφιδιασμένες κοινωνίες μας σήμερα, θα τις ξανάνιωνε σαν έφηβες που ονειρεύονται το παλληκάρι με το άσπρο άλογο. Να ονειρεύονται δηλαδή τις καλύτερες μέρες στις οποίες θα μπορούσαν να ελπίσουν. Παίρνοντας τις τύχες στα χέρια τους στ' αλήθεια. Μια φορά στ'αλήθεια.

Δημοκρατία ή βαρβαρότητα.

Θραξ Αναρμόδιος

Τετάρτη 23 Ιουνίου 2010

Σύγκλητος, όχι Βουλή.

Η "δημοκρατία" μας τηρεί απλώς τα προσχήματα. Θα μπορούσαμε χωρίς υπερβολή να την πούμε Προσχηματική Δημοκρατία. Ομως θα είναι λάθος γιατί δεν πρόκειται για δημοκρατία. Ολιγαρχία είναι.

Η δε Βουλή, με τον τρόπο που λειτουργούν οι κοινοβουλευτικές ομάδες, σαφώς και δεν έχει καμμία σχεση ούτε με δημοκρατία ούτε με Βουλή όπως την ξέρουμε από τις αρχαίες δημοκρατίες. Που έχουν και την πατέντα στο κάτω-κάτω.

Η Βουλή είναι μία Σύγκλητος. Και καλά θα κάνουμε να την ονομάσουμε και έτσι: Σύγκλητος. Οπως ακριβώς στα αυτοκρατορικά χρόνια. Τότε δηλαδή που, όπως και τώρα, δεν είχε παρά μία και μόνον δυνατότητα: Να ΚΥΡΩΝΕΙ τις αποφάσεις του αυτοκράτορα.

Σύγκλητος λοιπόν για να ξέρουμε τι μας γίνεται.
Βουλή όχι.

Το λεξικό μου λέει ότι η λέξη βουλή (δωρ. βωλά, αιολ. βόλλα) προέρχεται από το ρήμα βούλομαι, και σημαίνει την βούληση και την θέληση.

Και η Βουλή στην κοινοβουλευτική δημοκρατία (ο θεός να τους το ξεπληρώσει), το μόνο που βούλεται και που θέλει είναι να μην κακοκαρδίσει τα ολιγαρχικά της αφεντικά.

Θραξ Αναρμόδιος

Τρίτη 22 Ιουνίου 2010

Η "αναγκαία συνέπεια" της κρίσης

 Εχουμε και την χθεσινή λεκτική επίθεση του νομπελίστα οικονομολόγου Πωλ Κρούγκμαν κατά του Αξελ Βέμπερ, διοικητή της Κεντρικής Τράπεζας της Γερμανίας (κρατική θα είναι κι αυτή, είμαι σίγουρος). 

Ο Κρούγκμαν λέει λοιπόν πως βλέπει σαν “αναγκαία συνέπεια της κρίσης” περαιτέρω Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, δηλαδή ενιαία ευρωπαϊκή δημοσιονομική πολιτική (φόροι), καθώς και ενιαίο συνταξιοδοτικό και υγειονομικό ενδεχομένως σύστημα. Αναγκαία συνέπεια ε;

Αυτός είναι ο στόχος. Το έχω ξαναπεί. Υπερυπουργείο οικονομικών. Σε ευρωπαϊκό επίπεδο αρχικά και τελικά σε παγκόσμιο (παν-δυτικό εστω).

Και μην ξεχνάτε ότι εκτός από κάτι βουλευτές για το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, β’ κατηγορίας ενδιαφέροντος οι περισσότεροι, δεν έχει ψηφιστεί κανένας άλλος από αυτούς τους κυρίους. Προέδροι, παραπροέδροι, Τρισέδες κλπ είναι ΟΛΟΙ ΔΙΟΡΙΣΜΕΝΟΙ.

Και να θυμίσω ότι στον κλασσικό ορισμό του τι είναι κράτος, περιλαμβάνεται ως κορυφαίος όρος η δυνατότητα να βάζει φόρους.

Σίγουρα απειλείται η εθνική μας κυριαρχία. Μπροστά στα μάτια μας κιόλας. Και αυτή την φορά δεν την απειλούν οι προαιώνιοι εθνικοί μας εχθροί με τανκς, κανόνια και πεζικό.

Την απειλούν οι προαιώνιοι εχθροί της ανθρωπότητας.

Θραξ Αναρμόδιος

Η πίστωση ως κοινωνικό αγαθό

Δεν ξέρω κάποιον που να υποστηρίζει ότι η πίστωση δεν είναι κοινωνικό αγαθό. Είναι. Και διαφωνώ με όποιον υποστηρίξει το αντίθετο.

Αρα το ζήτημα είναι
-ποιος εκδίδει και ελέγχει το χρήμα και την ποσότητα που κυκλοφορεί
-ποιος ρυθμίζει την πίστωση, μια που πρόκεται για μεγάλο κοινωνικό αγαθό, (σαν τους δρόμους και το νερό), και με ποιους όρους

Η ιδιωτική πρωτοβουλία του τραπεζικού τομέα, καθώς και οι “αγορές”, μας έφεραν στο χάλι που είμαστε. Μήπως όχι;

Που τα βρήκαν όλα όσα δάνεισαν στα έθνη που δεν φτάνουν 300 φορές να μαζέψουμε το παγκόσμιο χρήμα και να τους το δώσουμε;

Το χρήμα και το δάνειο είναι πολύ σοβαρό πράγμα, και ναι έχει και σχέση με την εθνική κυριαρχία, για να το αφήσουμε σε ιδιωτικά χέρια. Και τέτοια χέρια μάλιστα. Και με τέτοιους κανόνες.

Δύο είναι ή θα έπρεπε να είναι τα ζητηματα στον σημερινό κόσμο: Δημοκρατική μεταρρύθμιση και χρήμα και πίστωση κάτω από αυστηρό κοινωνικό έλεγχο, αν όχι μονοπώλιο.

Αν κάνουμε μόνο το ένα πάλι χαμένοι είμαστε. Δεν θα ωφελήσει.

Θραξ Αναρμόδιος

Κυριακή 20 Ιουνίου 2010

Τα μέτρα ήρθαν για να μείνουν

Η δουλειά της κυβέρνησης, της κάθε κυβέρνησης, δεν είναι να κυνηγάει τους "μεγαλοκαρχαρίες". Η κυβέρνηση αυτή, αλλά και η κάθε κυβέρνηση που είδαμε ως τώρα, τα συμφέροντα των "μεγαλοκαρχαριών" προστατεύει. Διότι αυτοί είναι και οι πραγματικοί εργοδότες της. Ετσι δουλεύει αυτή η μοντέρνα δημοκρατία. Η γνωστή και με το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο, κοινοβουλευτισμός.

Τον ίδιο εργοδότη με την κυβέρνηση αυτή και το κυβερνών κόμμα έχουν και όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης καθώς και όλα τα συνδικάτα. Λίγο ή πολύ. Κιαν όχι ακριβώς εργοδότη, πάντως όχι και εχθρό. Αφού είναι ολοφάνερο ότι κόμματα της αντιπολίτευσης και συνδικάτα ΔΕΝ ΜΑΧΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΑ ΛΑΙΚΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ. Επαρκώς τουλάχιστον. Δηλαδή δεν κάνουν ΤΙΠΟΤΕ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟ για να καταπέσουν τα μέτρα. Μήπως κάνουν και δεν το καταλάβαμε;

Ετσι η κάθε λογής Τρόϊκες τρίβουν τα χέρια τους από ικανοποίηση διότι βλέπουν τα μέτρα τους να περνούν "αβρόχοις ποσί" και να γίνονται νόμοι χωρίς καμμιά ουσιαστική αντίδραση. Απολύτως καμμιά. Φαντάζομαι την χαρά τους.

Τα κόμματα της αντιπολίτευσης και τα συνδικάτα που διαφωνούν με τα μέτρα θα έπρεπε να έχουν ΗΔΗ ΚΥΡΗΞΕΙ μία ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ με στόχο να καταπέσουν τα μέτρα αυτά που από πλευράς οικονομικών κατακτήσεων μας ξαναγυρίζουν στην κατάσταση που ίσχυε περίπου πριν το 1945. Και θα έπρεπε να συγκλονίζουν τις μεγάλες πόλεις τουλάχιστον με ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΕΣ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΕΙΣ. Και μεγαλειώδεις πορείες αντίδρασης του λαού.

Ομως τα κόμματα της αντιπολίτευσης και τα συνδικάτα αφήνουν τον λαό να κοιμάται. Και δεν τον καλούν να αγωνιστεί. Αλλά ούτε και του ανακοινώνουν κάποιο εναλλακτικό σχέδιο δράσης, αν έχουν, για το πως θα παρθούν τα μέτρα αυτά πίσω και το πως θα πάψουν να ισχύουν. Εν τω μεταξύ τα μέτρα γίνονται νόμοι της "Ελληνικής Δημοκρατίας". Και προστίθενται και νέα μέτρα, και νέα μέτρα και νέα μέτρα...

Τα μέτρα ήρθαν για να μείνουν. Ηρθαν για να πάρουν πίσω τις κατακτήσεις ενός αιώνα διεκδικητικού κινήματος. Ακόμη και αν τελικά τα μέτρα δεν αποδώσουν τα "αναμενόμενα" οικονομικά έσοδα και οφέλη και αναγκαστικά οδηγηθούμε σε "μερική ή ολική αναδιάρθρωση" ΤΑ ΜΕΤΡΑ ΘΑ ΜΕΙΝΟΥΝ. Οπως και οι "αποκρατικοποιήσεις". Οπως και οι σχεδιαζόμενες εκποιήσεις της περιουσίας του δημοσίου.

Και μέσα στο παθητικό κλίμα που δημιουργήθηκε και την διάθεση της μη-αντίδρασης που διαμορφώθηκε, θα "βρουν την λύση τους" και ορισμένα χρονίζοντα εθνικά θέματα όπως η ονομασία των Σκοπίων, ενδεχομένως το κυπριακό, (μια που και ο κ. Ερντογάν βλέπει ότι τώρα έχει δημιουργηθεί και μια "ευκαιρία"), και ποιος ξέρει τι άλλο.

Υπάρχουν μη-υποτελείς στον κάθε "εργοδότη" κομματικές και συνδικαλιστικές δυνάμεις με διάθεση να αγωνιστούν; Βεβαίως και υπάρχουν. Και που βρίσκονται; Βρίσκονται στην συρρικνωμένη βάση ΟΛΩΝ των κομμάτων και ΟΛΩΝ των συνδικάτων. Στην ΒΑΣΗ βρίσκονται οι υγιείς δυνάμεις. Οχι στις κορυφές. Εκεί δηλαδή που βρίσκονταν ΠΑΝΤΑ. Εκεί δηλαδή που βρίσκεται και η αφετηρία της δημοκρατίας. Στην ΒΑΣΗ.

Και αποτελούνται οι δυνάμεις αυτές από καθημερινούς ανθρώπους σαν όλους εμάς. Που "τσιγαρίζονται" από τις ίδιες ανάγκες και τις περικοπές των μέτρων. Που έχουν την ίδια ανασφάλεια και οργή με όλους μας. Και που θα κατέβαιναν μαζί μας στον δρόμο και στην συγκέντρωση. Στην ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ. Που κανένας από τους "αντιπολιτευόμενους" φορείς δεν πρόκειται να υποκινήσει ή να υποστηρίξει. Διότι μια τέτοια κίνηση θα του αφαιρούσε τον όποιο έλεγχο των κινήσεων που τώρα έχει ή νομίζει πως έχει.

Βέβαια αυτή η κυβέρνηση θα πέσει. Αργά η γρήγορα. Εχει προκαλέσει ΤΕΡΑΣΤΙΑ ζημιά στη χώρα. Και όπως συνέβη και αλλού τα περισσότερα πρόσωπα που την απαρτίζουν θα χαθούν από το "πολιτικό σκηνικό". Πότε θα γίνει αυτό; Ισως πολύ σύντομα. Ισως το Φθινόπωρο που μας έρχεται.

Και τι θα μπει στην θέση αυτής της κυβέρνησης; Θα αποσύρει η νέα κυβέρνηση τα μέτρα;

Επειδή οι "μεγαλοκαρχαρίες" δεν θέλουν να αποσυρθούν τα μέτρα τους, το πιθανώτερο είναι να δούμε να σχηματίζεται πριν τις εκλογές ένα ευκαιριακό πολιτικό μέτωπο-κόμμα που θα απαρτίζεται από ανθρώπους διαφόρων παρατάξεων (οι ζυμώσεις έχουν ήδη αρχίσει) και που θα αποπειραθεί να κερδίσει τις εκλογές. Το όνομα ενός τέτοιου μετώπου μπορεί να είναι "Μέτωπο σωτηρίας της Ελλάδας", "Διαπαραταξιακή ενότητα και σωτηρία". Σωτηρία πάντα. Για τα συνθήματα θα φροντίσουν οι επικοινωνιολόγοι. Ειδικοί της δημοκρατίας κι αυτοί.

Και το πιθανώτερο, για να προεκτείνω τον συλλογισμό μου, είναι ότι ένα τέτοιο μέτωπο θα συγκινήσει τον λαό και για άλλη μια φορά θα του υποκλέψει την ψήφο, μια και οι παρατάξεις της αντιπολίτευσης δεν φαίνεται να έχουν σχέδιο απόσυρσης των μέτρων και ανακούφισης των χαμηλών εισοδημάτων. Κιαν έχουν σχέδιο απόσυρσης μάλλον μας το κρατούν μυστικό.

Και φυσικά ένα τέτοιο "μέτωπο" ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ να πάρει πίσω τα μέτρα ούτε αυτό. Οπως και οποιαδήποτε άλλη κυβέρνηση σχηματιστεί βέβαια. Απλώς θα συνεχίσουν να κερδίζουν χρόνο. Κι εμείς θα συνεχίσουμε να πληρώνουμε.

Θραξ Αναρμόδιος
.

Κυριακή 13 Ιουνίου 2010

Δάνεια: Χρέος και Κηδεμονία

Η αύξηση και η μείωση της ροής του χρήματος σε μία κοινωνία, μπορεί να ρίξει ή να ανεβάσει τις τιμές στα εμπορεύματα και την αγοραστική αξία των αμοιβών.

Αν η πολιτεία ΔΕΝ ελέγχει και ΔΕΝ αποφασίζει η ίδια για τον όγκο του χρήματος που κυκλοφορεί, και ακόμη χειρότερα όταν για να δημιουργήσει νέο χρήμα πρέπει να το δανειστεί (όπως στην περίπτωση των κεντρικών τραπεζών), τότε ουσιαστικά έχουμε ΚΗΔΕΜΟΝΙΑ της χώρας και της κοινωνίας από δυνάμεις πέρα από την θέλησή της. Ανεξαρτήτως ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ. Καπιταλισμός, σοσιαλισμός και άλλα τέτοια εκκωφαντικά.

Δεν έχουμε ποτέ εθνικη κυριαρχία. Διότι μονίμως το δημόσιο ΧΡΩΣΤΑΕΙ.

Αυτό είναι το ΜΕΓΑΛΟ ΜΥΣΤΙΚΟ από την Αναγέννηση και μετά.

Επίσης, με το σύστημα των κλασματικών αποθεματικών, που ισχύει σε όλες σχεδόν τις χώρες του πλανήτη, μία ιδιωτική εμπορική τράπεζα μπορεί να δανείσει τα 9/10 ΚΑΘΕ κατάθεσης που λαμβάνει αλλά και ΚΑΘΕ δανείου που δίνει (καλό ε;). Αυτό κιαν δημιουργεί πληθωρισμό. Χώρια του ότι είναι ΣΚΕΤΗ ΚΛΟΠΗ.

Στα οικονομικά ένα στα δύο πράματα που μαθαίνεις σε καθιστά φαλακρό κατά το ήμισυ. Βάλτε κάποιον γνώστη να σας εξηγήσει τι είναι τα naked CDS

Γι' αυτό λέω ότι ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΛΟΓΙΚΗ σε αυτή την ιστορία με τα οικονομικά. Στην δουλειά που κάνω εγώ, δεν μπορείς να κάνεις βήμα χωρίς λογικές αποφάσεις. Θες δε θες.

Εδώ, στο πεδίο των οικονομικών, είνα φανερό ότι η τυπική λογική ΒΙΑΖΕΤΑΙ και ΠΑΡΑΒΙΑΖΕΤΑΙ εξακολουθητικά για αιώνες. Και μαζί και οι κοινωνίες. Που μένουν στο σκοτάδι για τις λειτουργίες αυτές που καλύπτονται από ένα σωρό τεχνικούς όρους "της πλάκας". Λες και αν αρχίσω να μιλάω εγώ ή κάποιος άλλος επαγγελματίας την δική μας τεχνική γλώσσα θα καταλάβει κάποιος κάτι, αν δεν είναι και αυτός του συναφιού!

Και σε αυτήν την συσκότιση έχουν συνεργούς τα μεγαλύτερα δυτικά πανεπιστήμια. Δηλαδή υπάρχει οργάνωση και background από πίσω.

Οι όροι "αριστερά", "δεξιά" κλπ, είναι κενοί νοήματος εφόσον η κοινωνία ΔΕΝ έχει έλεγχο στο χρήμα που κυκλοφορεί στην αγορά της. Ο κάθε ένας που μπορεί να ελέγξει τον όγκο του κυκλοφορούντος χρήματος μπορεί να επηρρεάσει τις τιμές των εμπορευμάτων και την αγοραστική αξία των αμοιβών. Αρα ποια πολιτική;

Και δεν τα λέω εγώ αυτά. Που στο κάτω κάτω είμαι και αναρμόδιος.

Αρα ήμασταν και θα συνεχίσουμε να είμαστε, και όσο περισσότερο δανειζόμαστε θα παραμένουμε υπό καθεστώς μερικής ή πλήρους κηδεμονίας. Εσαεί.

Θραξ Αναρμόδιος

Σάββατο 12 Ιουνίου 2010

Ποδόσφαιρο

Ανήκω στην πλευρά των επικριτών.
Οχι του ποδοσφαίρου ή άλλου αθλήματος όμως. Πως θα μπορούσα εξάλλου;

Σαφώς και πρέπει να αθλούμεθα, οι νέοι αλλά και εμείς οι μεγαλύτεροι (λέμε τώρα), και ποδόσφαιρο να παίζουμε και ότι θέλει ο καθένας.

Οι επικρίσεις μου επικεντρώνονται στο ότι η προβολή του ποδοσφαίρου, του μπάσκετ κλπ κλπ αθλημάτων από τα μέσα ενημέρωσης, με αγώνες μάλιστα στις οποίες συμμετέχουν ομάδες από επαγγελματίες αθλητές και τις οποίες ομάδες κατέχουν και διοικούν επιφανείς εκπρόσωποι της οικονομικής ολιγαρχίας, δεν έχουν σχέση ούτε με την άθληση του μέσου ανθρώπου ούτε με τίποτε άλλο από το οποίο μπορεί να ΩΦΕΛΗΘΕΙ μία κοινωνία σαν την δική μας.

Οι μόνοι που ωφελούνται είναι οι εκατομυριούχοι επαγγελματίες αθλητές και οι πολυ-εκατομυριούχοι κάτοχοι των ομάδων. Και όχι φυσικά μόνο οικονομικά. Και φυσικά ωφελείται και το "σύστημα" που κρατάει "απασχολημένους" τους πολίτες, σαν την άνευ λόγου και ουσίας απογευματινή αποψίλωση στο στρατό, σε σταθερή καθημερινή, εβδομαδιαία κλπ βάση.

Διότι αυτή η δυσανάλογη προβολή των "αθλητικών διοργανώσεων", και ο υπερβολικός τηλεοπτικός χρόνος που καταλαμβάνουν έχουν άλλους στόχους.

Εχουμε φτάσει να θεωρούμε απόλυτα φυσιολογικό να υπάρχουν πολιτικές εφημερίδες, οικονομικές εφημερίδες και δίπλα αθλητικές εφημερίδες. Γιατί όχι εφημερίδες για το βιβλίο, το σκάκι, τα μαθηματικά κλπ κλπ. Δεν προβληματίζει κανέναν αυτό;

Και εν πάσει περιπτώσει, αφού μας αρέσει ο ανταγωνισμός (ως λαός είμαστε αυτοί που από αρχαιοτάτων χρόνων διοργανώνουμε αγώνες για ψύλλου πήδημα), γιατί δεν βρίσκουμε κάτι πιο "πνευματικώτερο" για να ανταγωνιστούμε; Κάτι που να ωφελεί και το μυαλό;

Αλλά αυτά είναι γνωστά και έχουν αναλυθεί στο παρελθόν από άλλους πιο αρμόδιους φυσικά από μένα.

Εχθρός του ποδοσφαίρου; Οχι βέβαια.

Θραξ Αναρμόδιος

ΥΓ. Και μια συμβουλή προς τους νεώτερους, μια και άρχισαν να με παίρνουν πια τα χρόνια: Κρατήστε τα παιδιά σας μακριά από τον οπαδισμό των "ομάδων". Είναι η πύλη για κάθε οπαδισμό. Δώστε τους άλλα ινδάλματα και όχι ποδοσφαιριστές και μασκετμπολίστες. Υπάρχουν πολύ καλύτερες επιλογές. Και μακριά τα παιδιά από τον φανατισμό, έστω και τον ποδοσφαιρικό. Ο εθισμός στην χαρά της νίκης και της κυριαρχίας δια του ανταγωνισμού ξεμακραίνει τον άνθρωπο από αυτό που θα έπρεπε να είναι ο πρωταρχικός του στόχος: η συνεργασία με τους συνανθρώπους-συμπολίτες του.

Δεν υπάρχει μόνο το "ή άρχεις ή άρχεσαι". (αυτό μας έφερε ως εδώ)
Υπάρχει και το συνεργάζεσθαι.


.

Πέμπτη 10 Ιουνίου 2010

α-δημοκρατία (όπως α-βιταμίνωση)

Η χώρα βασικά χρειάζεται δημοκρατία.

Διότι πάσχει από μία κοινή αρρώστια, κοινότατη σαν την εποχιακή γρίππη, και η οποία ονομάζεται α-δημοκρατία (όπως α-βιταμίνωση).

Κόμματα, δήμοι, συνδικάτα κλπ κλπ λειτουργούν με το σύστημα των δι' εκλογής και πολύ μακράς θητείας αντιπροσώπων. Καραμπινάτη Ολιγαρχία δηλαδή.

Αν είχαμε δημοκρατία δεν θα χρειαζόταν να καταφεύγει ο έντιμος πολίτης που νοιάζεται για τον συνάνθρωπο και τον συμπολίτη του σε ιδεολογήματα του τύπου "Αριστερά" και "Κοινωνικός Φιλελευθερισμός". (Δεν λέω για την οικονομική και κοινωνική ανάλυση της κάθε πλευράς, τις προτάσεις τους εννοώ).

Αποκρύπτεται από τον πολίτη του σήμερα το πραγματικό περιεχόμενο της δημοκρατίας καθώς και ο μηχανισμός λειτουργίας της. Και παρουσιάζεται στην θέση του ένα σύστημα Ολιγαρχικώτατο μασκαρεμένο σε δημοκρατία.

Κάντε το τεστ και απαντήστε σε αυτές τις ερωτήσεις εδώ
http://macedonia-greece.blogspot.com/2010/06/blog-post_10.html

Θραξ Αναρμόδιος

Ποιός μας δουλεύει με το “μπλάνκο”;


Ποιός μας δουλεύει με το “μπλάνκο”;

Ολοι μάλλον.

-ο βουλευτής που το πρωτοανέφερε.
-ο υπουργός που του απάντησε.
-η εξεταστική επιτροπή που δεν μας διαφώτισε σχετικά.

Σιγά μη μάθουμε την αλήθεια από αυτούς τους ανθρώπους.

Το δίλημμα του πολιτικού κατεστημένου είναι απλό:
1. Κάνει αληθινή κάθαρση και καταρρέει εκ των πραγμάτων
2. Κουκουλώνει τις υποθέσεις και καταρρέει από την λαϊκή δυσαρέσκεια.

Τι θα κάνει πραγματικά; Κάτι ενδιάμεσο φαντάζομαι. Και βέβαια θα το επιχειρήσει γιατί ξέρει ότι υπάρχουν ακόμη οπαδοί πρόθυμοι να πιστέψουν στον ισχυρισμό της ηγεσίας του κόμματός τους ότι το δικό τους κόμμα είναι καθαρό. Η έστω το καθαρώτερο.

Είναι οι ίδιοι οπαδοί που δεν καταλαβαίνουν σε τι γίνονται συνένοχοι.

Θραξ Αναρμόδιος